- डा. विनय श्रेष्ठ
मडारिंदो मेघको कालो घुम्टोमा
रजनी उद्घाटित हुन्छिन्
आँखामा बादल मेरा, मनमा निस्पट्ट अन्धकार
घनघोर आँसु बर्सन्छ, त्यो वर्षाको प्रत्येक कण─
हृदयतलमा वर्षादको कम्पन
देहमा मेरो स्मृतिका स्पन्दन
भूत र वर्तमान । सायद भविष्य पनि !मेरो स्वप्न जरा हो । म फैलन्छु फुलबारीसम्म
अहो ! मेरो गुलाफ
काँट, छाँट र मलजलपछि फक्रिएका
सुन्दर प्रिय बदिनी
स्वैरकल्पनाले म निथ्रुक्क भिज्छु
पानी बर्सदैं होला पुष्पदलमा
आशान्वित म “गुलाफ जल” बन्छ कि ?
डाँठ र हाँगाहरु लचक्क निहुरिएका
सौन्दर्यको गुरूत्व, शोभाको सौम्यता
कतै वृष्टिको चोटसंगै झर्छ कि ?
मर्माहित बन्छु मसखारै, मन फुलबारीमा हतारिन्छ
अवलोकन, परिशिलन र ब्याकुल मेरो मन
पुष्पदलमा विखण्डित गुलाफ देख्दा स्थिर मेरो मन
तैपनि,
त्यो अझै उज्ज्वल छ
टुक्रिए पनि जीवन्त छ
गरिमा उहि छअब,
गुलाफको संझना भित्तामा सिमित छ,
सिर्फ पोष्टर बाँच्छ ।
सम्मोह दिलमा,
धडकन बाँच्छ।
